چطور خودمان را ببخشیم و شادتر شویم؟ - وبلاگ ماشین

به گزارش وبلاگ ماشین، چطور چنین اشتباهی را انجام دادم؟ چگونه این کار را انجام دادم؟ بعضی از مکالماتی که مدام برای بسیاری از افراد پیش می آید.

همه ما اشتباهاتی مرتکب شده ایم و تصمیم های غلطی گرفته ایم که گاهی پیامدهای پرهزینه ای برایمان داشته اند. خودبخگرددگی یا بخشیدن خود، به این معنی است که بتوانیم خودمان را به خاطر این اشتباهات و تصمیم های غلط ببخشیم. در این مطلب از وبلاگ ماشین به شما می گوییم به بیان روش های بخشیدن خود می پردازیم.

چرا خودبخگرددگی اهمیت دارد؟

بر مبنای نظر کارشناسان، بخشیدن، اضطراب را کاهش می دهد که نتیجه آن تقویت سیستم ایمنی بدن است. بخشیدن، بیماری ها و اختلالات روانی مانند افسردگی و اضطراب را تسکین می دهد. با کاهش خشم و تقویت سلامتی قلب، به تقویت سلامت عمومی بدن منجر می گردد. در ادامه به روش های بخشیدن خود می پردازیم.

خودمهرورزی داشته باشیم

خودمهروزی یعنی با خودمان همدلی کنیم، همدلانه با خودمان صحبت کنیم. خودمهرورزی پیش احتیاج خودعشق ورزی است؛ عنصری که تقریبا برای هر چیزی در زندگی ضروری است.

در مقایسه با خودمان، ما معمولا با دیگران مهربانانه تر رفتار می کنیم. کافی است با خودمان مهربان تر باشیم. اگر در صحبت با خود در حال سرزنش کردن هستید، از خود بپرسید اگر این اتفاق در خصوص شخص دیگری افتاده بود، چه فکری می کردم؟ آیا همین احساس را در خصوص او نیز داشتم؟ بیاموزید همان مهر و همدلی را که نسبت به دیگران نشان می دهید، نثار خودتان کنید.

احساس گناه را از خودمان دور کنیم

احساس گناه نه تنها یاریی به بهبود شرایط شما نمی نماید، بلکه روح و روان تان را نیز فرسوده می نماید. شاید برای مدتی کوتاه و پس از ارزیابی خودمان، موثر باشد اما در نهایت ما انسان هستیم و احتیاج به همدلی و مهربانی داریم. احساس گناه باعث می گردد، آنچه را که احتیاج به تغییر دارد شناسایی کنیم اما این حس نباید درون شما ماندگار گردد و باعث آزار شما گردد.

احساس گناه ممکن است باعث گردد گمان کنیم به مقدار کافی خوب یا شایسته بخشیده شدن نیستیم، درنتیجه نمی توانیم به زندگی طبیعی مان برگردیم و به جایگاهی که توانایی و شایستگی اش را داریم، برسیم.

به دیگران یاری کنیم

ما می توانیم خودمان را ببخشیم و هم زمان به دیگران هم یاری کنیم. یاری های ما تنها به امور خیریه محدود نمی شوند. تصمیم گیری بهتر ما می تواند کار خیر باشد. می توانیم به احتیاجمندان یاری کنیم. فعالیت داوطلبانه داشته باشیم، کسانی را که احساس تنهایی می نمایند، همراهی کنیم، به درد دل آدم ها گوش دهیم. با یاری به دیگران، به تدریج می توانیم خودمان را ببخشیم.

حقیقت این است که ما همان گونه که به دیگران یاری می کنیم، می توانیم و باید به خودمان نیز یاری کنیم. بنابراین روشن است که می دانیم چه باید بکنیم. کافی ا ست همان مهر و بخششی را که سخاوتمندانه به دیگران ارائه می کنیم، به خودمان پیشکش کنیم.

از احساسات درونی خود با دیگران صحبت کنیم

برای رسیدن به آرامش، می توانیم درباره آسیب پذیری های خود با دیگران صحبت کنیم. دوست داریم دیگران چه چیزی از ما بدانند، همان را بگوییم. این گونه هم آن ها ما را می شناسند و هم ما درک بهتری از خودمان پیدا می کنیم. در نتیجه این درک بهتر، یاد می گیریم نقاظ ضعف خود را آشکار کنیم درحالی که همزمان توانمندی های خود را هم شناسایی می کنیم.

قرار نیست حرف هایمان را همه جا با صدای بلند جار بزنیم. کافی است چند نفری از اطرافیان مان، از شرایط ما و احساسات مان باخبر باشند. آشکارسازی و خود افشاگری مناسب، احتیاجمند شجاعت است. هرچند ممکن است راهکار نباشد اما گامی برای آغاز است.

پیشنهاد مطالعه: مطلب را بخوانید.