دورترین چیزی که می توانیم در آسمان ببینیم چیست؟ - وبلاگ ماشین

به گزارش وبلاگ ماشین، برای چشم غیرمسلح انسان، آسمان شب با بیش از 9 هزار نقطه نوری مجزا پرشکوه و خیره کننده است، اما این چشم انداز فقط بخش کوچکی از جهان را در برمی گیرد.

به گزارش خبرگزاری وبلاگ ماشین و براساس گزارش زومیت، نزدیک ترین منظومه ستاره ای مشاهده پذیر برای ما آلفا قنطورس است که حدود 4.25 سال نوری از زمین فاصله دارد. نزدیک ترین ستاره در این منظومه سه ستاره ای پروکسیما قنطورس است، اما به دلیل اینکه از نوع کوتوله سرخ محسوب می شود، آن قدر کم نور است که بدون تلسکوپ به چشم نمی آید.

به نقل از اسپیس دات کام، دورترین ستاره ای که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است، V762 Cas، یک ستاره متغیر است هکه در فاصله 16 هزار سال نوری ما قرار گرفته است. اگرچه این ستاره احتمالا 100 هزار برابر درخشنده تر از خورشید است، این فاصله بزرگ به این معنا است که در شرایط ایده آل در لبه دید در شب یک انسان معمولی قرار گرفته است.

همه ستاره هایی که بدون تلسکوپ می توانیم ببینیم، بسیار بزرگ تر از خورشید هستند. ستاره هایی مانند خورشید و ستاره های کوچک تر به قدری کم نور هستند که نمی توانند بر فاصله بین خود تا زمین غلبه کنند و به این دلیل برای ما قابل مشاهده نیستند. بدین ترتیب، حدود 9 هزار ستاره قابل مشاهده و بیش از یک میلیون ستاره غیرقابل مشاهده در فاصله ما تا V762 Cas وجود دارد.

درحالی که V762 Cas دورترین ستاره ای است که می توانیم با چشم غیرمسلح ببینیم، دورترین جرمی نیست که بدون تلسکوپ می توانیم ببینیم. این افتخار نصیب کهکشان آندرومِدا می شود.

نزدیک ترین منظومه ستاره ای قابل مشاهده برای ما آلفا قنطورس است

وقتی به کهکشان آندرومدا نگاه می کنیم که دارای بیش از یک تریلیون ستاره است، به چشم ما به شکل تکه مبهمی با میزان ای در حدود مُشت باز دیده می شود. وقتی به آندرومدا نگاه می کنید، نوری را دریافت می کنید که سفر خود را بیش از 2.5 میلیون سال پیش آغاز کرده است.

برخی از درخشش ها و انفجارها تا سطوح بالایی از روشنایی می رسند و به طور موقت حتی از فواصل بسیار دور دیده می شوند. به عنوان مثال، در سال 2008 انفجار پرتو گاما GRB 080319B به مدت حدود 30 ثانیه با چشم غیرمسلح قابل مشاهده بود، گرچه در فاصله بیش از 7.5 میلیارد سال نوری از ما قرار داشت. این بدان معنا است که وقتی نور این انفجار پرتو گاما سفر خود را برای اولین بار آغاز کرد، منظومه شمسی هنوز شکل نگرفته بود.

هنگامی که گالیله تلسکوپ نجومی را در اوایل دهه 1600 کامل کرد، جهانیی تازه رو به چشم های ما گشوده شد. تلسکوپ ها به ما این امکان را می دهند که اجرام کم نورتر را ببینیم، زیرا می توانند نور بیشتری را جمع کنند و تصاویر را بزرگنمایی می کنند.

بااین حال حتی با پیشرفته ترین تلسکوپ های زمینی و فضایی و جامع ترین بررسی ها، پیروز شده ایم کمتر از 3 درصد از کل ستاره های درون کهکشان راه شیری و کمتر از یک درصد از کهکشان ها در جهان قابل مشاهده را نقشه برداری کنیم. دورترین کهکشان ها هنوز در دسترس ما نیستند؛ آن ها به قدری کم نور و کوچک هستند که نمی توانیم آن ها را تشخیص دهیم.

طبیعت ترفند کوچکی در اختیار ما قرار داده است که گاهی می توانیم از آن استفاده کنیم تا عمق بیشتری از کیهان را ببینیم. وقتی نور ستاره یا کهکشانی دور از خوشه بزرگی عبور می کند، گرانش خوشه می تواند تصویر را بزرگ تر (در مواردی 10 هزار برابر یا حتی بیشتر) کند.

227227