مجسمه های مرموز غول پیکر - وبلاگ ماشین

به گزارش وبلاگ ماشین، مجسمه های غول پیکر موآی که در جزیره ایستر قرار دارند، مدت هاست مرموز به نظر می رسند. تقریباً هزار سال از زمان ساخت این مجسمه ها می گذرد، اما همچون سایر سازه های مرموز، از جمله اهرام مصر و استون هنج هنوز سوالات بی پاسخی درباره آن ها وجود دارد. این مجسمه ها در حقیقت تنها آثار هنری به جامانده از ساکنان اصلی این جزیره محسوب می شوند.

به گزارش وبلاگ ماشین، جزیره ایستر در اقیانوس آرام و در 3500 کیلومتری غرب شیلی واقع شده است. این جزیره در اصل راپا نویی نامیده می شد و در حدود 800 پس از میلاد، بومی های پلی نزیایی در آن ساکن شدند. کاوشگران هلندی که در یکشنبه عید پاک سال 1722 میلادی به این جزیره رفته بودند، نام نو این جزیره را به وجود آوردند. اکوسیستم فرسودۀ ناشی از جنگل زدایی، هجوم موش ها و تجارت برده در آمریکای جنوبی حتی قبل از زمان ورود اروپایی ها، ساکنان کمی را در این جزیره به جا گذاشته بود.

دیلی آرت در گزارشی موآی را به معنای تا او بتواند وجود داشته باشد تفسیر کرده و درباره آن نوشته است هر چهره از این مجسمه ها تجسمی از یک شخصیت یا اجداد مهم است. حدود 1000 مورد از این مجسمه ها که ارتفاع آن ها بین 1.8 تا 10 متر است، در نقاط مختلف این جزیره قرار دارند. این مجسمه ها با تراشیدن سنگ خاکستر آتشفشانی یا بازالت در معادن ساخته و سپس به نقاط مختلف جزیره منتقل شدند. بسکمک از این مجسمه ها به مقصد نهایی منتقل نشدند و در مسیر یا شکستند و یا غیرقابل حمل بودند و در همانجایی که افتادند باقی ماندند. این مجسمه ها به نحوی نصب می شدند که پشت آن ها به اقیانوس و چهره آن ها رو به جزیره باشد تا به این ترتیب بتوانند بر مردم و جزیره نظارت کنند.

بر اساس تحقیقاتی که از طریق دانشگاه بینگهمتون در نیویورک اجرا شده، نحوه قرارگیری مجسمه های موآی کاملا عامدانه بوده است و مکان و جریان آب آشامیدنی تازه را تعیین می کند که در این سرزمین بسیار کمیاب است.

تاریخ گذاری رادیوکربن نشان می دهد این مجسمه ها در فاصله 1100 تا 1500 پیش از میلاد تراشیده شده بودند. با اینکه روش دقیق تراشیدن و جابه جایی این مجسمه ها هنوز تعیین نیست، اما می توان این نکته را در نظر گرفت که خاکستر آتشفشانی تقریبا نرم است و سنگ اِسکنه قابل حکاکی است و می توان آن ها را به کمک سنگ، طناب و تکه چوب جابه جا کرد.

با توجه به وزن زیاد این مجسمه ها، سازندگان، آن ها را درحالی می تراشیدند که مجسمه ها را روی زمین خوابانده بودند و در زمان جابه جایی آن ها را بلند می کردند. سنگ نوشته های غیرقابل رمزگشایی نیز در پشت این مجسمه ها حکاکی شده است.

هر موآی یک پیکره بزرگ با صورت و ویژگی های اغراق آمیز است. همه آنها به طور قابل توجهی متفاوت به نظر می رسند؛ چراکه قرار بود ویژگی های افراد تعیینی را نشان دهند. برخی از مردم فکر می کردند این مجسمه ها نوعی سردیس هستند، اما بدن آن ها زیر خاک دفن شده است. با گذشت سال ها مجسمه ها سقوط کردند و در دوران مدرن بود که دوباره برپا شدند.

وزن مجسمه های موآی به طور میانگین بین 3 تا 5 تن است، اما وزن سنگین ترین آن ها به 80 تن می رسد. برخی از این مجسمه ها چشم هایی داشتند که از صدف سفید و مرجان ساخته شده بودند، اما فقط یک نمونه از آن ها به جای مانده است. چشم ها در مرحله پایانی ساخت به مجسمه اضافه می شدند و به عنوان نکته کلیدی برای زنده کردن مجسمه در نظر گرفته می شدند.

کاوش باستان شناسان در جزیره ایستر در سال های اخیر به کشف تعداد بیشتری از این مجسمه ها منجر شده است. چندی پیش یک مجسمه دیگر از مجموعه مجسمه های موآی در بستر یک دریاچه خشک پیدا شد.

جزیره ایستر (به زبان پولی نزیایی: راپا نوئی؛ به معنای راپای بزرگ)، (به اسپانیایی: Isla de Pascua) جزیره ای است در اقیانوس آرام جنوبی متعلق به کشور شیلی. این جزیره با اینکه 3٬515 کیلومتر (2٬185 مایل) در غرب خاک اصلی شیلی قرار گرفته اما استانی جدا از منطقه والپارایسو (Valparaíso) شیلی به شمار می آید.

نزدیک ترین جزیره همسایه با جزیره ایستر به نام سالائی گومز (Sala-y-Gomez) که در 400 کیلومتری شرق ایستر واقع شده است نیز جزء همان منطقه و استان به شمار می آید. نزدیک ترین جزیره مسکونی به ایستر جزیره پیت کرن است که در 2٬075 کیلومتری (1٬290 مایلی) غرب ایستر واقع شده است. مساحت جزیره 163.6 کیلومتر مربع و جمعیت آن 3٬791 نفر است (سرشماری 2002م). 3٬304 نفر از جمعیت جزیره در مرکز آن شهر هانگا روآ زندگی می کنند.

جزیره ایستر به ویژه به خاطر تندیس های 400 ساله عجیب باستانی خود معروف است. به این تندیس ها که در راستای کرانه دریا به خط ایستاده اند موآی گفته می شود.