اپیدمی خودکشی نوجوانان در دنیا خبرنگاران - وبلاگ ماشین

به گزارش وبلاگ ماشین، پزشکان هشدار می دهند که بچه ها به گونه ای در حال تجربه کردن پیامدهای روانی شدید ناشی از تعطیلی ها هستند که به شکل دریافت یک همه گیری جهانی از خودکشی بچه ها انجامیده است.

به گزارش گروه فرهنگی وبلاگ ماشین، میلیاردها انسان در سراسر دنیا همچنان در بحبوحه تعطیلی ها و محدودیت های شدید ناشی از کووید19 زندگی می نمایند. و برای تقریبا تمامی ما، زندگی در میانه همه گیری در سال 2020 سالی سخت و به دور از دیگران بوده است. با این حال پزشکان هشدار می دهند که بچه ها به گونه ای در حال تجربه کردن پیامدهای روانی شدید ناشی از تعطیلی ها هستند که به شکل دریافت یک همه گیری دنیای از خودکشی بچه ها انجامیده است.

آسوشیتدپرس با دکتر دیوید گرینهورن که در بخش اورژانس بیمارستان بردفورد رویال انگلیس کار می نماید در باره این موضوع مصاحبه ای نموده است. به گفته گرینهورن موارد بحران سلامت روانی نظیر اقدام به خودکشی که در دوران پیش از همه گیری بیشتر از دو مورد نبوده، امروزه به چند مورد در روز رسیده است.

گرینهورن می گوید: این یک همه گیری دنیای است و ما هنوز به درستی آن را نشناخته ایم. در زندگی کودکی که 8 سال سن دارد، یک سال زمان به راستی درازی است. آنها به ستوه آمده اند. بی آنکه بتوانند پایانی برای این شرایط متصور شوند.

دکتر ریچارد دلروم رئیس بخش روان درمانی یکی از عظیم ترین بیمارستان های بچه ها در فرانسه نیز در مصاحبه با آسوشیتدپرس هشدار مشابهی را مطرح نموده است. به گفته دلمور روشن است که ممنوعیت ها و تعطیلی های ناشی از کووید19 در حال اثر گذاشتن بر بچه های است که از بیمارستان او سردر می آورند. او می گوید: آنها درباره این دنیا پر هرج و مرج حرف هایی می زنند مثل: بله، من دیگر کارهایم را انجام نمی دهم، چرا باید تمرینات نوازندگی ام را انجام دهم؟، آدم زورش می آید هر روز صبح مدرسه برود، به سختی از خواب بیدار می شوم واز ماسک زدن ذله شده ام.

به گزارش آسوشیتدپرس بیمارستان دلمور از حدود 20 اقدام به خودکشی در هر ماه در میان نوجوانان 15 ساله یا کوچک تر، به بیشتر از دو برابر این رقم رسیده و آزاردهنده اینکه در این اقدام به خودکشی ها بیشتر از همواره عزم و اراده جدی برای مردن دیده می گردد.

دلمور می گوید: ما از دیدن شدت تمایل به مرگ در میان بچه ها شاید 12 یا 13 ساله بسیار شگفت زده شده ایم. در مواردی با بچه های 9 ساله روبرو شده ایم که می خواسته اند بمیرند. و این اقدامات صرفا تحریک کردن احساسات دیگران یا اخاذی کردن به وسیله خودکشی نیست. بلکه از سر آرزوی واقعی به سرانجام دادن زندگی شان است که این کار را انجام می دهند.

این یکی از دردناک ترین پاراگراف هایی بود که من تا به امروز خوانده ام، حالا اجبار به نوشتن آن به جای خود. صرف تایپ کردن این چند سطر چشم هایم را پر از اشک نموده. اما بسیار مهم است که پیامدهای ناخواسته تدابیر سختگیرانه مربوط به همه گیری کرونا که به قیمت جان عده ای تمام می گردد نادیده گرفته نگردد.

ممنوعیت های دولتی که دو سال پیش فکرش را هم نمی شد کرد در میانه ترس و عدم اطمینانی اعمال شده اند که شیوع همه گیری به شکل قابل درکی در مردم دامن زده است. شکی نیست که حامیان این سیاست ها امیدوارند با یاری این تدابیر جان انسان ها را نجات دهند. با این حال نشان داده شده که کارآمدی ممنوعیت های دولتی جای تردید دارد و دو مطالعه در کنار نمونه های دنیا واقعی نشان می دهند که رابطه آشکار اندکی بین شدت تعطیلی ها و مرگ و میر ناشی از کووید19 وجود دارد.

در همین حال تعطیلی ها و سایر محدودیت ها تعاملات اجتماعی را به شدت کاهش داده اند و به شکل غم انگیزی به کاتالیزوری برای بحران سلامت روانی بچه ها تبدیل شده اند. اینجا در آمریکا مراکز کنترل بیماری ها گزارش می نمایند که در طول این تعطیلی ها 25 درصد جوانان به خودکشی فکر نموده اند، در حالی که به نظر می رسد نرخ مسائل سلامت روانی و خودکشی نیز افزایش یافته اند.

خودکشی بچه ها تنها تازه ترین جلوه خجالت آور از این است که سیاست های تحمیل شده از سوی دولت، چه تبعات سنگینی دارند. وقتی پای سرانجام دادن به ممنوعیت های مربوط به همه گیری به میان می آید، باید این لطمات انسانی را در تجزیه و تحلیل های خود لحاظ کنیم نه فقط تعداد تلفات خود کووید19 را.

مثل هر سیاست دیگری الزامات سلامت عمومی باید بر اساس پیامدهایشان مورد ارزیابی قرار بگیرند. همانطور که میلتون فریدمن اقتصاددان برنده جایزه نوبل می گوید: یکی از عظیم ترین اشتباه ها قضاوت کردن در خصوص سیاست ها و برنامه ها بر اساس نیات پشت آنها بوده نه نتایجی که به بار می آورند. تعطیلی های مرتبط با همه گیری کرونا شاید از صادقانه ترین آرزوها برای حفاظت از جامعه نشات گرفته باشند، اما پیامدهای معکوسی به بار آورده اند.

چرا؟ چون هر اقدام دولت به خصوص الزامات سختگیرانه فقط تاثیر مورد نظر را به دنبال ندارند، بلکه پیامدهای ثانویه و ثالث ناخواسته ای را نیز در پی دارند.

آنتونی دیویس اقتصاددان و جیمز هریگان دانشمند علوم سیاسی در شرح این موضوع به ما گفته اند: هر عمل انسانی هم نتایج خواسته و هم نتایج ناخواسته ای در پی دارد. انسان ها به هر قانون، قاعده و نظمی که دولت ها تحمیل می نمایند واکنش نشان می دهند و واکنش های آنها به نتایجی منجر می گردد که می تواند به کلی با پیامدهای مد نظر قانونگزاران فرق داشته باشند.

در خصوص مسئله تعطیلی ها، ما در وبسایت خود بعضی از این پیامدهای ناخواسته آن را به دفعات مستند نموده ایم، از جمله، انزوا، افسردگی، میل به خودکشی، بیکاری، سوء مصرف مواد مخدر، خشونت خانگی و غیره. این اثرات ثانویه شدید یادآور تلخی از این هستند که چرا سیاستگذاران باید در برابر تبعات اقدامات خود فروتن باشند. وضع تعطیلی های فراگیر هرچیزی هست جز رفتاری از سر فروتنی: آنها فرض را بر این می گیرند که بروکرات ها در یک دفتر در هر جایی می توانند جامعه را با دستورهای از بالا به پایین نجات دهند و هیچ مسئله ای نیز پیش نخواهد آمد.

دولت ها در سراسر دنیا باید بیشتر از آنکه تعداد مبتلایان به کووید19 را بشمارند، سیاست های تعطیلی فعلی و آینده خود را مورد ارزیابی قرار دهند. آسیبی که ما داریم به بچه ها وارد می کنیم آنقدر ویرانگر است که نمی توان به اسم سلامت عمومی آن را نادیده گرفت. این اتفاق به جای خود به معنای واقعی کلمه یک شرایط اضطراری است.

نویسنده: برد پولومبو (Brad Polumbo) روزنامه نگار و از نویسندگان سایت

منبع: https://b2n.ir/t82268