هنرمندانی که برای معاش ناگزیر از دستفروشی شده اند! - وبلاگ ماشین

به گزارش وبلاگ ماشین، یک کارگردان تئاتر با اشاره به مسائل هنرمندان در بحران کرونا یادآور شد به جای تزریق ناامیدی باید برای برون رفت از این معضل تلاش کرد و پیشنهاد داد هنرمندان در این شرایط شامل بیمه بیکاری شوند.

به گزارش گروه فرهنگی وبلاگ ماشین، مسعود طیبی کارگردان، نویسنده و مدرس تئاتر درباره شرایط نامناسبی که این روز ها تئاتر با آن دست به گریبان است، گفت: در شرایط عادی و پیش از کرونا هنرمندان از شرایط معیشتی متعادلی برخوردار نبودند، اما به قول معروف آب باریکه ای بود که متاسفانه با این اپیدمی، در حال حاضر علاوه بر شرایط ناپایدار و نامشخص بیمه هنرمندان، شرایط درآمد آن ها از کسب و کار اصلی شان یعنی تئاتر تقریباً به صفر رسیده و ناگزیر به مشاغل دیگری نظیر دستفروشی، ترشی فروختن، مسافرکشی، باربری و… روی آورده اند تا شاید با وجود حداقل درآمد و حداقل ایمنی، فقط مخارج روزمره خود را تامین کنند که البته در این شرایط مالی همین مشاغل نیز تامین کننده مخارج نیست.

وی ادامه داد: امیدوارم مدیران ارشد فرهنگ و هنر کشور برای معیشت هنرمندان تئاتر چاره ای بیندیشند. مثلاً می توان هنرمندان را شامل حال بیمه بیکاری کرد یا حداقل دستمزد را به عنوان کارکنان غیررسمی وزارت ارشاد برایشان در نظر گرفت و برای تامین منابع آن با مراکزی که درآمد بیشتری دارند، برنامه ریزی و هم اندیشی کرد. مدیران می توانند چارچوبی در نظر بگیرند تا هنرمندانی که به طور معقول به چرخه کسب و کار تئاتر وارد شده اند و میزان یا سال های معینی فعالیت در زمینه تخصص خود در تئاتر داشته اند، شامل حال این حداقل دستمزد باشند. تعریف این چارچوب ها نیازمند همفکری مدیران ارشد و تصمیم سازان با اهالی تئاتر است.

طیبی افزود: با امید به آینده، آرزو می کنم مدیران ارشد تئاتر برای ساختار درآمدی هنرمندان در دوران پساکرونا و با اتکا به تجربه تلخ این دوران برنامه ریزی و تعریفی درست و جامعی ایجاد کنند چرا که اگر ما در این دوران همه گیری با معضل تعطیلی و درآمد صفر مواجهیم پس از پایان این تراژدی تلخ مشکل جدیدی در عرصه تئاتر بروز می کند؛ رقابت های ناسالم و همچنین کیفیت بیش از پیش پایین آثار نمایشی، چرا که محدودیت سالن های موجود در سطح کشور رقابت نابرابر و تنشی مضاعف به گروه ها برای امکان حضور در صحنه نمایش وارد می کند.

طیبی با اشاره به آسیب هایی که تعطیلات مقطعی به تئاتر وارد می کند، بیان کرد: همه مکان های پرتردد و فضا هایی که تجمع انسانی در آن ها انجام می شود، دشمنان خطرناک ما برای انتقال ویروس ناشناخته کووید 19 محسوب می شوند، اما به جرات می توانم بگویم با وجود دستورالعمل ها و پروتکل های بهداشتی مرتبط با تماشاخانه های دولتی و خصوصی در صورت نظارت سختگیرانه برای رعایت حداکثری این پروتکل ها، سالن های تئاتر مکان امن تری از سفرها، مهمانی های خانوادگی، رستوران ها، کافی شاپ ها و سایر فعالیت های اجتماعی گروهی هستند.

این کارگردان تئاتر افزود:، چون طبق پروتکل های مربوطه در سالن تئاتر، به دلیل بسته بودن صندلی های ردیف جلو، فاصله اجتماعی مجاز میان مخاطبان و بازیگران از یک سو و نیز به دلیل امکان استفاده یک در میان از صندلی ها، فاصله مجاز اجتماعی میان خود مخاطبان نیز از سوی دیگر رعایت می شود. علاوه بر این، مخاطبان تئاتر رو در روی هم نیز قرار ندارند. همچنین، الزام و نظارت قطعی مدیران سالن ها بر استفاده مخاطبان از ماسک در طول زمان نمایش نیز از خطر ابتلا می کاهد. درباره پلاتو ها نیز باید مدیران تئاتر نظارت بیشتری بر تمهیدات بهداشتی این مکان ها اعمال کنند از جمله تقویت تهویه پلاتو ها و نیز آموزش فرهنگ تمرین هنرمندان حتی با استفاده از ماسک که می تواند، امنیت بیشتری را برای هنرمندان و مخاطبان ایجاد کند.

وی یادآور شد: در حال حاضر فروش بلیت از طریق گیشه و به صورت کاغذی ممنوع است که البته امیدوارم مقدمه ای باشد برای کمک به حفظ محیط زیست و حرکت به سوی حذف بلیت کاغذی برای همیشه و ترویج فرهنگ خرید اینترنتی که البته در این رابطه نیز باید سایت های فروش بلیت از بستر های مناسب و کاربری راحت تری برخوردار باشند لذا، هر طور محاسبه کنید، سالن های تئاتر نمی تواند بیشتر از رستوران ها، کافی شاپ ها، مسافرت ها، مهمانی های خانوادگی و سایر فعالیت های اجتماعی گروهی خطرناک باشد.

کارگردان نمایش فقط چهل روزه بودم شرح داد: اگر در یک نسبت منطقی بررسی کنیم میزان افرادی که در تئاتر و سینما به این بیماری مبتلا شده اند بسیار کمتر از سایر مشاغل دولتی و آزاد و سایر فعالیت های خانوادگی و اجتماعی گروهی است، ولی سوال این است آیا ادارات، کارخانه ها و بانک ها خطرناک نیستند که تعطیل نمی شوند؟ آیا اهالی تئاتر نیاز به گردش مالی و کسب درآمد برای زندگی ندارند؟

طیبی در پایان صحبت هایش متذکر شد: از نظر من تلاش برای کشف راه های ممکن، بهتر است از غر زدن و تزریق ناامیدی بیشتر به بدنه کسب و کار تئاتری مان و همچنین بدنه جامعه. در طول تاریخ حتی بیماری نظیر طاعون هم نتوانسته فرایند اندیشه ورزی و تولید فکر را متوقف کند بنابراین در دنیای امروز که دانش و قدرت بشر پیشرفت قابل توجهی کرده است، به جای دست روی دست گذاشتن باید دست به دست هم دهیم و راه های تازه ای را برای زنده نگه داشتن تئاتر که شغل و کسب و کار ماست، بیندیشیم.